Każdego dnia są mi mniej więcej dwie rzeczy: kawa (duh) i uświadomienie sobie, że chociaż nie jestem doskonały, ciągle się poprawiam. Wiele zmieniło się w moim życiu, odkąd miałem dzieci. Na co dzień czuję, że zawodzę na wiele, wiele sposobów. Jestem zbyt niecierpliwa, piję za dużo kawy, za dużo zjadam talerze moich dzieci, nawet nie jem własnych, wydajeam za dużo pieniędzy na ich ubrania, kiedy mieszkam w leginsach treningowych, i lista Trwa i trwa. Ostatnio trudno mi było fizycznie dbać o siebie, ponieważ walczę ze swoimi uczuciami w stosunku do ciała poporodowego. Walczyłem o utrzymanie zdrowej wagi po tym, jak miałem czworo dzieci w ciągu sześciu lat, a ostatnio zastanawiałem się, czy nie mieć brzucha.
Uwielbiam ćwiczyć i odkryłam pasję / półzależność do podnoszenia ciężarów i powoli uczę się doceniać moje ciało za bycie silnym, a nie chudym, ale wciąż mam problem z tym, że mój brzuch wygląda na ciężarny wiele, wiele miesięcy później moja ostatnia dostawa. Więc zawarłem umowę ze sobą: jeśli nie uda mi się obniżyć żołądka do miejsca, w którym czuję się bezpieczny i szczęśliwy, poprzez zmiany w ćwiczeniach i stylu życia lub sposób myślenia, zaakceptuję brzuch.
Zdiagnozowano u mnie diastasis recti (moje mięśnie brzucha rozdzieliły się podczas ciąży) i chociaż jest to zdecydowanie część problemu, zaczynam się zastanawiać, czy po prostu nie mam nigdy „idealnego” żołądka. Z jednej strony jest to 100 procent całkowicie i całkowicie OK. Co jeśli nie mam mięśni brzucha? A co, jeśli mój brzuch opadnie na dżinsy, kiedy usiądę? Więc co, więc co, więc co? Ale ciężko pracuję nad swoim ciałem i podróżowanie miesiąc po miesiącu bez żadnych zmian jest nie tylko frustrujące - to absolutnie zniechęcające. Wiem, że życie toczy się dalej i wiem, że z pewnością nic nie mogę osiągnąć, ponieważ mój brzuch przypomina starą zmywarkę, chyba że może stanie się modelem Victoria's Secret, którego TBH i tak nigdy nie było na mojej liście celów życiowych. Nadal nie mogę zaprzeczyć, jak się czuję.
Bardzo ciężko staram się pogodzić moje zmagania z moją wagą z chęcią uświadomienia sobie (i moim córkom), że moja wartość nie leży w mojej wadze i że jestem czymś więcej niż pragnieniem, aby po prostu dobrze się czuć w mojej własna naciągnięta skóra. Więc powoli, ale pewnie zmieniam styl życia. Tego dnia dokładnie rok temu zacząłem ćwiczyć w zupełnie nowy sposób, dzięki Jillian Michaels na YouTube. Jej darmowe filmy były moim pierwszym wprowadzeniem do koncepcji treningu siłowego dla kobiet, a wszystko, czego potrzebowałem, to jedno wideo, które mnie wciągnęło na stałe.
Od tego czasu czuję się jak w podróży, ucząc się, jak stawiać czoła wyzwaniom, ucząc się, co to znaczy być zdrowym, i koncentrując się na byciu silnym, aby czuć się jak nowa i ulepszona wersja siebie. Ponieważ jestem człowiekiem, bardzo łatwo mnie zniechęcam. Zazwyczaj skupiam się na tym, że chociaż pokazuję postępy w wielu innych obszarach, jak na przykład wzmocnienie się z dnia na dzień - coś, co dosłownie widzę, gdy dodam cięższe ciężary do przysiadu - lub nawet czasami, gdy idę obok lustra i jestem zaskoczony nowym „popem” w tyłek, nie pokazuję postępu w jednym obszarze, który chcę: moim brzuchu.
Nie mogę się ubrać, chodzić we własnym domu ani uprawiać seksu z mężem bez ciągłego obsesji na punkcie płatków skóry na brzuchu.
Pomimo tego, że jestem w stanie przebiec 10 mil lub przysiadać ponad masę ciała lub po prostu docenić, że jestem w stanie się poruszać, wolność, której nie wszyscy się cieszą, mój żołądek nie zmienił się tak bardzo od dnia, w którym urodziłem czwarte dziecko. Nadal wyglądam na sześć miesięcy w ciąży. Więc zawarłem umowę ze sobą: jeśli nadal nie czuję się w 100% swobodnie w moim ciele po tym, jak włożyłem 100% wysiłku i po tym, jak zdecydowaliśmy, że skończyliśmy z dziećmi, dostanę brzucha zakładka.
Długo i intensywnie myślałem o swojej decyzji i byłem moim najgorszym krytykiem. Ze wszystkiego, w co nam mówiono i nauczyliśmy się wierzyć, zakładanie brzucha brzmi niezwykle samolubnie, ale jednocześnie zmagałem się z kilkoma prawdziwymi problemami z moim ciałem. Nie każdy ma wielowodzie (brzuch rozciągnięty do epickich proporcji), a ja radziłem sobie z tym stanem przez dwie ostatnie ciąże. Nawet gdybym tego nie zrobił, każda kobieta inaczej przeżywa ciążę i każda kobieta ma prawo decydować o tym, jak będzie poruszać się po porodzie.
Zrobił wszystko, o co prosiłem i czego wymagałem - wszystko oprócz tego.
Nie sądzę, żeby zakładka na brzuch byłaby samolubna, gdyby poprawiła mój stan psychiczny i moje szczęście. To, czy moje szczęście powinno polegać na moim wyglądzie fizycznym, to kolejna puszka robaków, ale faktem jest, że jestem w punkcie, w którym wpływa to na moje codzienne życie. Nie mogę się ubrać, chodzić we własnym domu ani uprawiać seksu z mężem bez ciągłego obsesji na punkcie płatków skóry na brzuchu. Rozpoznałem bardzo normalne zmiany fizjologiczne, które miały miejsce w moim ciele poza moją kontrolą. Urodziłem czworo dzieci. Tworzyłem życie - cztery razy. Mój żołądek napiął się do tego stopnia, że nie jestem już w stanie samodzielnie go naprawić, więc nie wydaje mi się, żebym zwrócił się o pomoc do lekarzy.
Rozumiem związane z tym ryzyko, a ponadto rozumiem, jakie jest prawdopodobieństwo, że ludzie będą patrzeć na mój wybór jako dokonany wyłącznie z próżności. Najbardziej obawiam się, że moje dzieci dorastają bez matki tylko dlatego, że nie chciałam już wyglądać w ciąży. Ale chociaż abdominoplastyka jest bardzo poważną operacją znaną z powikłań pooperacyjnych, ma niskie ryzyko faktycznej śmierci po operacji.
Moim problemem nie jest nienawidzenie mojego ciała ani karanie go za to, że nie patrzy w określony sposób. Jestem niezwykle dumny z tego, jak daleko zaszedłem i do czego zdolne jest moje ciało. W moich oczach moje ciało wykonało najczystszą formę magii. Stało się to wyzwaniem, jakim jest poród, czas i czas (i czas) ponownie. Zaniosła mnie w przejściu w dniu ślubu. Trzymał niemowlęta, małe dzieci i dzieci. Robione są głupie tańce, aby odpędzić napad złości. Nosi dwoje dzieci jednocześnie. W środku nocy zmieniło się pieluchy. Zwalczano chorobę po chorobie, aby utrzymać mnie w zdrowiu dla moich dzieci. Zrobił wszystko, o co prosiłem i czego wymagałem - wszystko oprócz tego.
Nie próbuję przekształcić mojego ciała w coś, czym nie jest, ani nie zmuszam się do przestrzegania ideału narzuconego mi przez społeczeństwo. Patrzę na moją decyzję o podbiciu brzucha jako znak mojej własnej inicjacji. Robię to, co chcę, ponieważ jest to coś, co jest dla mnie dobre, prawdziwe i autentyczne. Lata zajęło mi dotarcie do miejsca w moim życiu, w którym mogę uznać moje pragnienie, aby wyglądać lepiej fizycznie i dobrze wiedzieć, że korzenie chęci zrobienia tego całkowicie wzrosły we mnie. Nie próbuję zaimponować mojemu partnerowi. Nie próbuję drwić z moich córek jakimś fikcyjnym ideałem tego, co stanowi pożądane ciało. Chcę tylko sprawić, że będę szczęśliwy. I szczerze mówiąc, nie widzę z tym żadnego problemu.
