Mój pierwszy syn przybył trzy dni, więc naturalnie nie miałem pojęcia, jak się czuje szybki poród. Do diabła, nawet nie wiedziałem, jak trudna była poród, nie wspominając o tym, że kiedykolwiek urodzę dziecko w ciągu zaledwie trzech godzin. Mój najstarszy przyszedł na świat po trzech dniach pracy, trzech dniach krzyku, trzech dniach nieszczęścia z rąk moich położnych. Kiedy więc zaszłam w ciążę na drugą, powiedziałam moim OB (do tego czasu zmieniłam na OB i już nie korzystałam z położnej), żeby nie spieszyły się, gdy nadszedł czas porodu. „Ten ostatni trwał wiecznie” - powiedziałem. Dodawanie:
Więc nie rzucaj wszystkiego i biegnij do szpitala, kiedy zadzwonię. Masz dużo czasu.
Pomyślałem, że mam przynajmniej dzień na przybycie dziecka numer dwa. Miał jednak inne pomysły.
Wytrąconą siłą roboczą, zgodnie z definicją Narodowego Centrum Informacji Biotechnologicznej, jest „wydalenie płodu w ciągu mniej niż godzin od rozpoczęcia regularnych skurczów” i tak, dosłownie używają słowa „wydalenie”. Według Williams Obstetrics i JustMommies.com, gwałtowny poród może być spowodowany przez niezwykle „wydajną” macicę, która kurczy się z niezwykłą siłą i jest wspomagana przez tkanki miękkie wzdłuż kanału rodnego. Po narodzinach mojego pierworodnego (co znowu zajęło trzy dni i wymagało interwencji medycznej OB-GYN) nie miałem pojęcia, że będę zagrożony, a nawet że będę miał szybki poród. Gdyby mój pierwszy poród był szybki, mógłbym być lepiej przygotowany. Gdybym wiedział, co może się zdarzyć, może nie byłbym tak przerażony.
Spędziłem poniedziałek jego narodzin, robiąc to, co zwykle. Poszliśmy do kościoła, a ja żartowałem, jak tam zamieszkał. Potem z mężem i synem zjedliśmy lunch w naszej ulubionej restauracji. Potem wszyscy poszliśmy do domu i graliśmy. Wtedy zaczęły się skurcze, gdzieś około 19.00. Były niewielkie i pomyślałem, że mam dni do odejścia - ale poczuli się tak samo jak poprzednio, presja zaciskającego się dziecka. Wyszliśmy na zakupy. Kupiłem buty i przeszedłem przez skurcze w sklepie. Były tylko 10 minut od siebie (naprawdę osiem), więc poszliśmy na chińskie jedzenie. W drodze do domu z obiadu moje skurcze zmniejszały się co pięć minut. „Musisz zadzwonić” - powiedział mój mąż. Ciągle nalegałem, że wciąż mam czas.
„Poważnie musisz zadzwonić” - powiedział ponownie.
Przewróciłem oczami i zadzwoniłem do mojego OB. Oceniłem jej sytuację, przypomniałem jej, ile czasu zajęło moje pierworodne dziecko, i powiedziałem jej, że nie zobaczy mnie w najbliższym czasie. Kazała mi zadzwonić, jeśli coś się zmieni. Nie martwiła się i powiedziała, że pójdzie do szpitala. Ale wszystko się zmieniło, pomimo mojego zaprzeczenia. Do 20:00 moje skurcze dzieliły zaledwie cztery minuty. Potem trzy. Mój mąż zadzwonił do naszej opiekunki, która spojrzała na mnie i nalegała, żebym trafił do szpitala, stat. „Muszę skończyć składanie tego prania” - powiedziałem. Nie chciałem czekać na dzień w szpitalu, zanim urodzę dziecko. Ponadto nadal czułem się dobrze. W moim odczuciu nie było nic dziwnego ani dziwnego. Jasne, tempo i czas moich skurczów zmieniły się, ale moje ciało przygotowywało się do narodzin dziecka. To było na równi z kursem.
Ale wszyscy mówili mi, że czas iść do szpitala. Więc poszliśmy.
Kiedy przyjechaliśmy, moje skurcze następowały co trzy minuty, ale miałem nie więcej niż trzy centymetry rozszerzone i musiałem uderzyć cztery centymetry, zanim przeniesiono mnie do pokoju porodowego. Zajęło mi to tylko 20 minut, a ja odmówiłem wózka inwalidzkiego. Sam przeszedłem do tego pokoju. Była 9:30 w nocy. Minęły tylko dwie godziny. Pomyślałem, że przynajmniej oddział porodowy i porodowy będą wygodniejszy.
Wtedy rzeczy zaczęły się podnosić i przerażać. Poważny ból się pojawił: zdaję sobie sprawę, że właśnie wtedy uderzyłem o około siedem centymetrów w rozszerzeniu (to jest, gdy aktywna faza porodu przechodzi w fazę przejściową porodu). Ale nie mogli dać mi znieczulenia zewnątrzoponowego, dopóki doktor się nie pojawił, a nigdzie nie było mojego doktora. Może dlatego, że kazałem jej się nie spieszyć. Mój mąż i pielęgniarka, która była również przyjaciółką, trzymali mnie podczas skurczów. Krążyłem. Zażądałem narkotyków. Powiedzieli, że muszę czekać. A potem zacząłem krzyczeć z bólu. Byłem w fazie przejściowej, z 9 do 10 centymetrów, najbardziej intensywnej i bolesnej części porodu. Wołałem wszystkie imiona świętych jak stara katoliczka. Nie mogę już tego robić, pomyślałem. Dosłownie zamierzałem umrzeć.
Pielęgniarka nalegała, żebym wszedł do łóżka. Spojrzała na moją szyjkę macicy i nie powiedziała mi, jak bardzo jestem rozszerzony. To dlatego, że miałem 10 lat i nadal nie ma doktora. Personel wokół mnie zaczął się spieszyć, zastanawiając się, kto, do diabła, urodzi to dziecko. Krzyczałem jeszcze trochę, teraz przerażony, że może powiedziałem lekarzowi niewłaściwą rzecz. Czy czekałem zbyt długo? Czy byliśmy w niebezpieczeństwie? Czy wszystko nie było w porządku?
„Doktor tu jest!” - oznajmiły pielęgniarki i pojawił się anestezjolog. „Usiądź”, wyreżyserowała słodka pielęgniarka. Usiadłem. I chciałem pchać, więc naciskałem. Kiedy naciskałem, cały ból zniknął. Całe to ciśnienie rozbiło moją wodę na pielęgniarkę, jak gdybym rzuciła jej balon w twarz. Uszczypnęłam jej nos w palce i ulga, którą poczułem, nie pozostawiła czasu na zakłopotanie, które być może czułbym inaczej. W tym momencie chciałem tylko, żeby moje dziecko wyszło. Chciałem tylko, żeby to się skończyło.
Nie miałem pojęcia, jak daleko jestem, więc wciąż błagałem o narkotyki - coraz bardziej gniewnie. Gdybym wiedział, że mam 10 centymetrów, może bym to poprawił. Nie wiedziałem, że możesz oddać znieczulenie zewnątrzoponowe tak daleko, ale zrobili to i jestem pewien, że jak diabli nie podważyli tej decyzji. Nie czułem tego. Znów byłem w pozycji pchającej w strzemionach, kiedy mój lekarz wpadł do środka. „Pchasz za każdym razem, ” powiedziała.
Dwa pchnięcia później miałem płaczącego chłopca. Nie było jeszcze 10:30. Jak tylko się zaczęło, było po wszystkim.
Miałem jeszcze dwie inne prace, jedną wcześniej, a drugą później. Wcześniejszy poród trwał kilka dni. Trzeci poród polegał na indukcji i obejmował Cervidil oraz nocleg w szpitalu na jedną noc. Obaj w końcu potrzebowali Pitocinu i większość z nich spędziłem na plecach w łóżku. Z pewnością pomyślałem, że ponieważ po raz drugi miałem ciężki poród, moje trzecie dziecko pójdzie w jego ślady. Więc nie pozostawiliśmy nic przypadkowi. Mimo to nie spieszył się.
Nadal nie jestem do końca pewien, dlaczego moja praca za drugim razem była tak szybka. Nie wiem, co to spowodowało lub czy było coś, co mogło to spowodować. Myślę, że to się po prostu stało. A teraz, patrząc wstecz, gdybym musiał wybrać poród, wybrałbym wytrwałą. Tak, to było przerażające, ale skończyło się niemal natychmiast po uruchomieniu. CDC donosi, że zaledwie 2, 26 procent urodzeń jest nagłych - to 21 000 z 945 180 urodzeń żywych. Wiele osób lub kobiety, które urodziły więcej niż jedno dziecko, są znacznie bardziej narażone na poronienie; tylko 9 procent nagłych porodów występuje u matek po raz pierwszy. Może dlatego moje dziecko tak szybko wyruszyło w świat: Miałem już jedną poród, może mój drugi syn wiedział, że chcę, żeby to się skończyło.
Zacznij kończyć, urodzenie mojego syna zajęło mniej niż trzy i pół godziny, a to oznacza wczesne, nieregularne skurcze, które na ogół nie skutkują zbyt wiele. Większość czasu spędziłem na jedzeniu chińskiego jedzenia i składaniu prania. Kiedy osiągnąłem cztery centymetry, sprawy zaczęły się nasilać, ponieważ tak szybko się rozszerzyłem. To sprawiło, że było to tak bolesne. Ale ból był godny krzyku tylko przez około 20 minut, kiedy znajdowałem się w okresie przejściowym. Jednak strach był czymś, na co nie byłam gotowa. Martwiłem się, jak każda kobieta w ciąży, mogłaby się martwić, tyle że strach spotęgował fakt, że wszystko szło tak szybko. Na szczęście mój syn urodził się bezpieczny i zdrowy i wszyscy otaczali mnie lekarze. Choć nic nie poszło zgodnie z planem, gdybym musiał to zrobić od nowa, planowałbym szybki poród.
