Gdy jesteś rodzicem na tyle długo, że Facebook przesyła ci statuetki pamięci, gdy Twoje dziecko było jeszcze faktycznym dzieckiem, zastanawiasz się nad rzeczami, które chciałbyś, abyś zrobił inaczej. Dla mnie mniej stresowałbym się tym, że moje dzieci osiągają miesięczne kamienie milowe i robiłem sobie więcej z nimi jako niemowlęta. Powinienem był zrobić gigantyczną przysługę dla mojego ciała, wyrzucając wagę z domu w dniu, w którym przywieźliśmy bliźniaki do domu. Ale jako nowa mama dokonałam jednego wyboru, przy którym nadal stoję prawie cztery lata później: jak przesadnie i rygorystycznie podchodziłam do harmonogramu drzemek moich dzieci.
Jako pozostająca w domu mama bliźniaków szybko nauczyłam się, że nie mogę wiele kontrolować. Dzieci nazywały strzały jak malutcy drobni panowie z pokoju dziecinnego, a ja byłem wynajętym pomocnikiem, tylko w brudnych spodniach do jogi i zabarwionym mlekiem t-shircie zamiast sztywnego munduru. Kiedy byli zadowoleni, czułem, że moje serce może pęknąć z miłości, ale kiedy mieli jednoczesne katastrofy pieluch lub wymiotowali na kota (który potem się wymiotował) lub płakali i nie mogłem zrozumieć, czego chcieli lub potrzebowali, Czułem się jak jedna ogromna porażka na morzu macierzyństwa. Gdy mój partner pracował w pełnym wymiarze godzin, a wszyscy nasi przyjaciele i rodzina byli oddaleni o co najmniej godzinę jazdy samochodem, jedyny raz musiałem złapać oddech lub siku tylko wtedy, gdy drzemały dzieci.
Wiem, że wszyscy rodzice myślą, że ich dzieci są geniuszami w treningu, ale nie przesadzam, kiedy mówię, że moje dzieci są fantastycznymi drzemkami i tak było od urodzenia. Po prostu mają coś, co lubię nazywać odrobiną czasu Grande. Podobnie jak Ariana, osiągają najlepsze wyniki, gdy zostaną spełnione określone warunki. Tak długo, jak zapewniam im miękką, płaską powierzchnię, ciemny pokój i biały szum, drzemią jak mistrzowie.
Jeśli jedno z bliźniaków zasypia w samochodzie, a drugie nie zasypia, dopóki nie wrócisz do domu, oznacza to, że będę miał gównianą noc, a żaden z moich przyjaciół nie będzie musiał poradzić sobie z wypadkiem poza mną.
Popadliśmy w przypadkowy zwyczaj wspólnego spania w nocy i chociaż mój mąż i ja mieliśmy mieszane uczucia, że mamy dzieci w naszym łóżku, absolutnie uwielbiałem drzemać z nimi w ciągu dnia. Fakt, że chłopcy potrzebowali, żebym się z nimi położył, aby zasnąć, dał mi wymówkę, by się zrelaksować bez poczucia winy. Zamiast próbować biegać po domu i sprzątać lub ćwiczyć podczas drzemki, czekałem, aż odpłyną, a potem zbiegnę na dół, by zrobić sobie torebkę popcornu. Potem wcisnąłem się między nich, włożyłem słuchawki i ponownie oglądałem stare odcinki Gossip Girl. Nie miałem poczucia winy mamy, ponieważ moje dzieci były zadowolone ze leżenia ze mną, a moje solo przestoje ładowały moje akumulatory, więc byłem bardziej cierpliwy i kochałem się z nimi, kiedy się obudziły. Mój partner był więcej niż szczęśliwy, dołączając do nas w weekendy, ponieważ również pragnął trochę czasu na relaks.
Czułem się winny, że nie widzę więcej moich przyjaciół, ale czułem się tak, jakbym musiał zrobić to, co musiałem, aby oba moje dzieci mogły uzyskać resztę, której potrzebowały, i dać sobie tak bardzo potrzebny czas na solo, którego pragnąłem.
Jedyny problem polegał na tym, że nasi przyjaciele i rodzina uważali, że nasza rutyna drzemki jest poza tym śmieszna. Gdyby jeden z moich znajomych zadzwonił i zapytał, czy chcę pojechać na playdate, nie odpowiedziałem zbyt wiele, ponieważ albo jazda, albo sama playdata wypadłaby podczas drzemki. Wszystkie dzieci drzemały w samochodzie i nie mogły zrozumieć, dlaczego moje nie mogą zrobić tego samego. Ale miałem bliźniaków, podczas gdy wszyscy mieli singletony. Jeśli któreś dziecko ma drzemkę pewnego dnia, możesz wyzdrowieć. Jeśli jedno z bliźniaków zasypia w samochodzie, a drugie nie zasypia, dopóki nie wrócisz do domu, oznacza to, że będę miał gównianą noc, a żaden z moich przyjaciół nie będzie musiał poradzić sobie z wypadkiem poza mną. Uwielbiam moich przyjaciół, ale spędzanie z nimi kilku godzin, podczas gdy wszyscy rozmawialiśmy o naszych dzieciach, nie było warte przegapienia przerwy dla mamy na cały dzień.
Nie mogłem zrozumieć, dlaczego nie mogliśmy po prostu rozmawiać przez SMS lub FaceTime, podczas gdy wszystkie dzieci drzemały w swoich domach, w ten sposób mogliśmy się połączyć i nie musiałem radzić sobie z zepsutymi dziećmi. Ponieważ nasze dzieci się starzeją i teraz drzemią tylko raz dziennie, łatwiej nam się spotkać, ale kiedy moi synowie byli niemowlętami, miałem trudności z przyjaźnią. Czułem się winny, że nie widzę więcej moich przyjaciół, ale czułem się tak, jakbym musiał zrobić to, co musiałem, aby oba moje dzieci mogły uzyskać resztę, której potrzebowały, i dać sobie tak bardzo potrzebny czas na solo, którego pragnąłem.
Z moją rodziną spotkałem ten sam problem. Pochodzę z dużego włoskiego potomstwa, co oznacza, że niedzielne rodzinne obiady odbywają się około 14.00. Zanim miałam dzieci, było wspaniale, a ja i mój partner okresowo jeździliśmy po popołudniową płytkę makaronu i dogonić moją ciotki i wszyscy moi kuzyni, a następnie wróć do domu, aby przygotować się na tydzień roboczy. Ale kiedy mieliśmy dzieci, presja zejścia na te kolacje wzrosła, ponieważ wszyscy chcieli widzieć i spędzać czas z dziećmi.
Wiem, że to zaszkodziło mojej rodzinie i poczuli się, jakbym starał się powstrzymać dzieci przed nimi, ale wcale nie chodziło o nich.
Jedyny problem polegał na tym, że te popołudniowe sprawy oznaczały jazdę lub przebywanie u mamy w czasie drzemki. Próbowaliśmy kilka razy, na zmianę kładąc się z chłopakami i jedząc na zmianę, ale nikt nie był szczęśliwy. Moja rodzina była sfrustrowana, że nie pozwolimy dzieciom nie zasnąć i odwiedzać ich ze wszystkimi. Żartowali sobie nawet z tego, że poszli do sypialni, by „wyskoczyć dzieci z więzienia”, albo przyszli, by „sprawdzić nas”, i udawali zdziwienie, gdy dzieci się obudziły, gdy drzwi się otworzyły. (Niezła próba, babciu.)
Poza tym moja rodzina ma dwa tomy: Dlaczego krzyczymy? i Yankees Just Scored !, więc próba zmuszenia chłopców do osiedlenia się tam była praktycznie niemożliwa. Odrzuciliśmy te zaproszenia bardziej niż powiedzieliśmy „tak” z tego powodu, że zbyt trudno było zmusić dzieci do drzemki z dala od domu. Wiem, że to zaszkodziło mojej rodzinie i poczuli się, jakbym starał się powstrzymać dzieci przed nimi, ale wcale nie chodziło o nich. Chodziło o to, by nie dopuścić do wypadnięcia dzieci z tego samego harmonogramu snu lub załamania, które by mnie zabiło.
Nie żałuję robić tego, co musiałem jako nowy rodzic, jeśli chodzi o harmonogram drzemki moich dzieci, ale żałuję, że nie jestem bardziej szczery, dlaczego to robimy.
Przestaliśmy spać, gdy chłopcy mieli półtora roku, ale utrzymywaliśmy naszą zasadę, że zawsze wracamy do domu na drzemki i nadal są niesamowitymi śpiochami. W wieku 3 i pół roku moje dzieci proszą o drzemkę i często błagają iść do łóżka, zanim nadejdzie czas na kąpiel. Uwielbiają się schować i czasem pogadać ze sobą przez chwilę po zgaszeniu świateł, ale jeśli ktoś nie zachoruje, powiem im dobranoc o 7:30 i nie zobaczę ich ponownie do rana. Być może mamy po prostu szczęście, ale kiedy słyszę przyjaciół, których małe dzieci i przedszkolaki nie miały ustalonego harmonogramu drzemki, narzekają na to, jak długo ich dzieci idą spać, nie mogę nie myśleć, że nasze surowe zasady drzemki pomogły nam uzyskać gdzie jesteśmy dzisiaj.
W ogóle nie żałuję, że moje dzieci trzymają się ścisłego harmonogramu drzemki. Mają teraz świetny związek ze snem i myślę, że wczesne ustalenie rutyny drzemki pomogło. Biorąc to pod uwagę, chciałbym być bardziej otwarty z moimi przyjaciółmi i rodziną na to, dlaczego byłem takim Śmierciożercą, jeśli chodzi o czas na drzemkę. Dużo niechęci i zranionych uczuć prawdopodobnie można by uniknąć, gdybym był po prostu szczery. Nie żałuję robić tego, co musiałem jako nowy rodzic, jeśli chodzi o harmonogram drzemki moich dzieci, ale żałuję, że nie jestem bardziej szczery, dlaczego to robimy. Jako nowa mama było dla mnie ważne, żebym wiedział, co robię. Utrzymywanie moich dzieci w ścisłym harmonogramie drzemki pomogło im dobrze wypocząć, ale także dało mi trochę czasu dla siebie. Myślę, że moi przyjaciele i rodzina poparliby moje motywy, gdybym im zaufał na tyle, by im powiedzieć.
