Kiedy miał 2 lata, mój syn nienawidził fryzury. Wyraził najsilniejszą opinię na temat obcięcia włosów, że każdy, kto próbował zbliżyć się do jego głowy, natychmiast tego żałował. Upierał się, że ilekroć świeżo ścięte włosy opadają mu z głowy, zamieniają się w pająki pełzające po jego ciele, co powoduje, że wariuje w niekontrolowany sposób.
Mój mąż i ja próbowaliśmy wszystkiego. Przeprowadziliśmy go przez cały proces i wyjaśniliśmy mu, najlepiej jak potrafiliśmy, że nie było żadnych pająków związanych z fryzurami. Pozwalamy mu oglądać fryzurę mojego męża. Nawet zaoferowaliśmy mu nagrodę, jeśli był w stanie z nią skorzystać. Ale staraj się, jak możemy, mój syn po prostu nie mógł zrozumieć, że nie było nic strasznego w przycinaniu włosów.
Uznaliśmy, że po prostu z tego wyrósł, ale lata mijały, a mój syn wciąż nienawidził obcinania włosów. Aby uniknąć zakłopotania mego syna, który ma napad wściekłości w salonie, wraz z mężem próbowaliśmy odciąć się od stresu, odcinając mu włosy w domu. Ale za każdym razem, gdy mój mąż próbował obciąć włosy mojemu synowi, płakał i trząsł się, gdy siedział z płótnem owiniętym na ramionach. Kiedy fryzura została zrobiona, mój syn biegł pod prysznic, aby poczuć coś, co wydawało się wiecznością i zmyć „pająki”.
Nie sądziliśmy, że sytuacja może się pogorszyć, ale pewnego dnia, kiedy miał 3 lata, zrobili to. Jak zwykle informowaliśmy go z kilkudniowym wyprzedzeniem, że obcina mu włosy, aby mógł nabrać odwagi. W dniach poprzedzających fryzurę wszystko wydawało się OK. Ale kiedy nadszedł wielki dzień i nadszedł czas, aby wyciągnąć nożyce, mój syn stracił je w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie miał. Był całkowicie niepocieszony. Po prostu nie mógł zmusić się, by usiąść na krześle i pozwolić tacie przyciąć włosy.
„Skończyliśmy z tym wszystkim. Nigdy więcej fryzur. Nie dbam o to, jak długo mają włosy, nie przechodzimy już przez to, dopóki nie będzie gotowy i nie wyrazi na to zgody”.
Kiedy usiadłem z nim na podłodze, obejmując ramionami jego drżące ciało, zdałem sobie sprawę, że chociaż strach mojego syna przed fryzurami był stosunkowo niewielki, to tak bardzo go traumatyzowało, że nie było warto widząc go w takim stresie.
„Stop!”, Powiedziałem do męża. „Skończyliśmy z tym wszystkim. Nigdy więcej fryzur. Nie dbam o to, jak długie są jego włosy, nie będziemy już przez to przechodzić, dopóki nie będzie gotowy i nie wyrazi na to zgody.
Mój mąż się zgodził.
Od tego momentu trzymamy się zasady „nigdy więcej fryzur, dopóki nie będzie gotowy”. Nie wydawało mi się już ważne, aby mój syn regularnie obcinał włosy, ponieważ jak ważne były fryzury? Po zostaniu mamą prawie sam mam tylko kilka rocznie.
Nie chciałbym, żeby ktoś obcinał mi fryzurę, gdybym tego nie chciał. Właściwie to ktoś próbował obciąć mi włosy bez mojej zgody, byłbym cholernie wkurzony.
Próbowałem też postawić się na jego miejscu. Nie chciałbym, żeby ktoś obcinał mi fryzurę, gdybym tego nie chciał. Właściwie to ktoś próbował obciąć mi włosy bez mojej zgody, byłbym cholernie wkurzony. Uświadomiłem sobie, że w tej sytuacji muszę wyjść z własnej głowy i myśleć wyłącznie o moim synu. Nawet jeśli jego włosy były wszędzie w szkole podczas porzucania szkoły, nie mogłam sobie pozwolić na to, żeby się z tym źle czuć. Jeśli ludzie patrzą na jego długie, kudłate włosy i obwiniają mnie za bycie niezdolną matką, to kogo to obchodzi? Nie zamierzałam już więcej niepokoić mojego małego faceta - dopóki nie będzie gotowy.
Uświadomiłem sobie, że chociaż dzieci powinny postępować zgodnie ze wskazówkami rodziców, dopóki nie osiągną wystarczającego wieku, by podejmować decyzje dla siebie, wciąż są pewne rzeczy, które naprawdę powinni sami zdecydować. Muszą nauczyć się od samego początku, z czym czują się swobodnie, a co nie są od samego początku, i muszą nauczyć się, jak wyrażać te uczucia.
Jak przewidywaliśmy, mój syn w końcu wyrósł ze strachu przed fryzurami. Rok po tym, jak postanowiliśmy przestać go zmuszać do fryzur, przyszedł do nas sam i powiedział, że chce fryzurę. W tym momencie był już w szkole i widział, jak wszystkie inne dzieci przychodzą do klasy ze świeżymi fryzurami. Podczas fryzury mój syn skarżył się, że wszystko swędzi, ale nie mówił nic o pająkach. Byliśmy tak wdzięczni, że w końcu pokonał swój strach, i jeszcze bardziej cieszyliśmy się, że sam zdecydował się na strzyżenie.
Podczas gdy dzieci powinny podążać za wskazówkami rodziców, dopóki nie osiągną wystarczającego wieku, by podejmować decyzje dla siebie, wciąż są pewne rzeczy, które naprawdę powinni sami zdecydować.
Teraz, gdy sprowadziliśmy na świat drugie dziecko, mogę tylko przewidzieć, że będzie jeszcze bardziej przekonana o swoich włosach. Ale będziemy trzymać się tych samych zasad: żadnych fryzur bez zgody naszych dzieci. Dopóki są szczęśliwi i zdrowi, tylko to się liczy. W końcu trochę dodatkowych włosów nigdy nikomu nie zaszkodzi.
