Szarpnąłem rąbek spódnicy i strzepnąłem syntetyczne włosy z peruki z mojej twarzy. Po raz pierwszy odebrałem swoje najstarsze dziecko ze szkoły, odkąd przeprowadziłem się, i byłem kupą nerwów. Długie spojrzenia i drugie spojrzenia, które otrzymywałem od innych rodziców w szkole, tylko pogorszyły mój niepokój.
Od czasu mojej transformacji trudno mi było się zaprzyjaźnić z innymi rodzicami, a rodzice w szkole mojego dziecka nie byli wyjątkiem. Szczerze mówiąc, na początku nigdy nie byłem szczególnie blisko z tymi rodzicami. W przeszłości nasze interakcje ograniczały się do wymiany drobiazgów na różnych zajęciach pozaszkolnych, ale od czasu przejścia zauważyłem, że drobiazgi zniknęły. Zamiast tego ludzie całkowicie mnie ignorują. Ci, którzy byli wcześniej przyjaźni, nagle zachowują się, jakbyśmy się nigdy nie spotkali.
Mam już wielu przyjaciół. Nadal spotykam się z byłymi współpracownikami, spotkałem wielu przyjaciół online i mam wielu przyjaciół transpłciowych, których poznałem podczas wydarzeń LGBTQ i grup wsparcia. Przed przejściem zawarcie znajomości poza miejscem pracy lub Internetem zawsze było czymś, co mogłem zrobić, ale często tego nie robiłem. Emocjonalne żniwo związane z dysforią płciową często oznaczało, że po prostu nie miałem energii na kontakty towarzyskie poza codzienną rutyną. Kiedy chodziłem na przyjęcia urodzinowe i szkolne, nie mogłem się zrelaksować. Nie mogłem pozwolić tacie na ześlizgnięcie się na sekundę, żeby ktoś nie zrozumiał prawdy.
Myślałem, że po przeprowadzce łatwiej będzie się otworzyć i zaprzyjaźnić z rodzicami. Ale okazuje się, że nawiązywanie przyjaźni z rodzicami jest skomplikowane dla transseksualnych kobiet takich jak ja, bez względu na to, jak towarzyski i przyjazny jesteśmy.
Przed moim przejściem moja była żona i ja mieliśmy już krąg rodzicielskich przyjaciół. Ale nasza mała grupa składała się głównie z jej przyjaciół z liceum, więc zawsze czułem się, jakbym był tylko plusem w grupie. W tym czasie działało to dobrze dla nas, ponieważ byli przyjaciółmi w naszym wieku, którzy mieli własne dzieci. Jednak gdy zdecydowałem się na przejście, poparli mojego byłego. W rzeczywistości moja była poprosiła o zerwanie kontaktu ze wszystkimi jej przyjaciółmi, zanim oficjalnie wyjdę na Facebooka jako osoba transpłciowa. (Czułem, że to było sprawiedliwe, ponieważ na początku byli jej przyjaciółmi). To pozostawiło mnie samego ze wspólną opieką nad moimi dziećmi, a także poważnym brakiem wsparcia ze strony innych rodziców. Nigdy nie czułem się tak całkowicie samotny jako rodzic, jak bezpośrednio po rozstaniu z byłym i wiedziałem, że moje dzieci też to odczuły.
Moje dzieci mają 7 lat i 18 miesięcy. Pomimo dzielenia się opieką z byłą żoną, nie udało mi się zorganizować żadnych grup zabaw ani randek z innymi dziećmi i ich rodzicami. Kiedy zabieram teraz moje dzieci do parku, idziemy sami. Na pewno dobrze się razem bawimy, ale nie mogę przestać myśleć, że byłoby dobrze, gdyby moje dzieci miały własnych przyjaciół do zabawy. Mam wrażenie, że moja najstarsza jest szczególnie samotna, kiedy zostaje ze mną z tego powodu.
Nie jestem pewien, czy mógłbym żyć ze sobą, gdyby moja córka straciła przyjaciela przeze mnie.
Niedawno, odwiedzając moich rodziców na kempingu, na którym mieszkają, moja najstarsza spotkała się z przyjaciółką, którą poznała zeszłego lata, kiedy była na placu zabaw z moją mamą. Po chwili wyszedłem, żeby je sprawdzić, a moja córka świetnie się bawiła. Kiedy jednak przedstawiłem się mamie przyjaciela mojej córki, pojawiła się niezręczność.
Gdy wracaliśmy na kemping moich rodziców, moja mama pochyliła się i dała mi znać, że mama dziewczynki pracowała z moim byłym. Wiedziała, kim jestem, zanim przeprowadziłam się. Nie wiedziałem, jakie jest ich stanowisko polityczne wobec osób trans, ani czy osądzili mnie za przejście. Ale zastanawiałem się, jaki wpływ miałoby to na moją córkę. Czy nadal będzie mogła grać ze swoją przyjaciółką? Nie jestem pewien, czy mógłbym żyć ze sobą, gdyby straciła przyjaciela przeze mnie.
Kiedy ludzie, których znałem przed przejściem, mówią mi o tym, pierwsze pytanie, które zadają, brzmi: „Jak sobie radzą twoje dzieci?” Moje najmłodsze jest zbyt małe, aby zdać sobie sprawę, jak bardzo zmieniło się jej życie, ale mój najstarszy poradziłem sobie z ogromną ilością zmian między moim przejściem a rozwodem (uważam jednak za zabawne, że ludzie zawsze pytają mnie, jak sobie radzi z przejściem, a nie sam rozwód).
Kiedy inny rodzic krytykuje moją decyzję o przejściu, chcę zadać im to samo pytanie, które zadał mi terapeuta, zanim przeprowadziłem się: „Czy moim dzieciom jest lepiej z martwym tatą czy żywą trans mamą?”
Wiele osób cisgender w internetowych przestrzeniach rodzicielskich (grupy na Facebooku, sekcje komentarzy) pytają, czy przejście było odpowiednie dla moich dzieci, czy też moje zamieszanie spowoduje zamieszanie ich własnych dzieci. To ostatnie pytanie mogę przynajmniej zrozumieć, ponieważ każdy ma prawo do wychowywania własnych dzieci według własnego uznania. Ale frustrujące jest to, że ilekroć szukam wsparcia jako rodzic, jestem atakowany za to, że jestem transpłciowy. Chcę powiedzieć tym ludziom, że nie podjąłem decyzji o przejściowym przejściu i ostatecznie powodem tego nie był mój dzieciak, ale to on.
Zanim szukałem pomocy w mojej dysforii ze względu na płeć, miałem codzienne ataki paniki. Byłem także samobójcą. Udało mi się powstrzymać najgorszą depresję od moich dzieci, ale wiedziałem, że nie mogę przeżyć, ponieważ byłem o wiele dłużej. Kiedy więc inny rodzic krytykuje moją decyzję o przejściu, chcę zadać im to samo pytanie, które zadał mi terapeuta, zanim przeprowadziłem się: „Czy moim dzieciom jest lepiej z martwym tatą czy żywą mamą trans?”
Kiedy napotykam takie otwarcie wrogie pytania od innych rodziców, wiem, że przestrzenie otwarte dla większości rodziców są dla mnie zamknięte. Skąd mam wiedzieć, kto może bezpiecznie podejść do rozmowy na placu zabaw lub na spotkaniu PTA? Skąd mam wiedzieć z wyprzedzeniem, które kręgi rodzicielskie obejmują trans? Wiem, że ludzie (a zwłaszcza rodzice) mają skłonność do emocji, gdy pojawia się temat trans, i szczerze mówiąc, dla mnie jest o wiele łatwiej i bezpieczniej po prostu zachować niski profil i nie angażować się. Nie mogę wymyślić nic bardziej przerażającego niż zwrócenie się do PTA lub innej grupy rodzicielskiej w sprawie włączenia społecznego trans i nie zamierzam ryzykować, że moje dzieci będą świadkami incydentu transfobicznego tylko dlatego, że chcę się spotkać z innymi rodzicami.
Skąd mam wiedzieć, kto może bezpiecznie podejść do rozmowy na placu zabaw lub na spotkaniu PTA? Skąd mam wiedzieć z wyprzedzeniem, które kręgi rodzicielskie obejmują trans?
Próbowałem obejść tę dynamikę społeczną, zaprzyjaźniając się z innymi osobami trans, które są również rodzicami. Ale dość rzadko osoba trans w moim wieku ma małe dzieci. Większość ludzi, których spotkałem podczas spotkań grup trans, jest albo bezdzietnych, w wieku nastoletnim i wczesnych lat dwudziestych, albo osiąga czterdzieści lat i ma znacznie starsze dzieci. Wydaje się, że istnieje różnica wieku między tymi, którzy przechodzą w młodości, a tymi, którzy to robią w późniejszym życiu, a ja wpadam w tę lukę. Rezultat końcowy jest taki, że jeśli nie jesteś w dużym obszarze metropolitalnym, rodzice trans w moim wieku będą mieli trudności ze znalezieniem innych przyjaciół trans-rodziców.
Więc gdzie mnie to pozostawia? Nie wiedząc z góry, czy przestrzeń przeznaczona dla rodziców i ich dzieci wspiera rodziców trans, nie mam innego wyboru, jak chronić bezpieczeństwo siebie i moich dzieci. Oznacza to, że mam dużo czasu sam na sam z moimi dziećmi i kilkoma innymi rodzicami, z którymi mogę się spotkać. Ostatecznie, jako rodzic, jestem odpowiedzialny za zapewnienie sprzyjającego środowiska społecznego dla wychowywania moich dzieci. Znajdę sposób, aby zacząć jakoś zaprzyjaźniać się z rodzicami, ale jako rodzic trans jest to pełna niepokoju bitwa pod górę.
