W środę 14 marca tysiące dzieci w całym kraju opuściły swoje klasy solidarnie z uczniami Marjory Stoneman Douglas High School. Ze względu na prawdziwie oddolny charakter tych demonstracji protesty każdej szkoły działały inaczej, ale ogólnie rzecz biorąc, trwały one 17 minut na cześć 17 ofiar strzelaniny w Parkland na Florydzie. Dzieci trzymały czuwanie. Dzieci wymagały lepszej kontroli broni. Dzieci usłyszały swoje głosy. Większość dorosłych na mojej orbicie była przychylna, ale wielu było niczym, od szyderczych po wściekłych. Wielu narzekało na brak szacunku dzieci.
W Internecie i w prawdziwym życiu widziałem, jak wielu moich sąsiadów wyraża głębokie i pogardliwe zaniepokojenie udziałem naszego lokalnego liceum w imprezie krajowej. Studenci zostali oskarżeni o to, że byli marionetkami lewicowej propagandy rozbrajającej obywateli przestrzegających prawa. Oskarżono szkołę o „indoktrynację” uczniów (mimo że nie miało to nic wspólnego z organizacją imprezy). Niektórzy twierdzili, że Marsz Kobiet przeniknął do populacji studentów i był prawdziwą siłą stojącą za protestem. Wielu udostępniło ten niezwykle problematyczny mem „Walk UP Not OUT”. A potem pojawiło się przekonanie, że strzelaniny szkolne nie są „problemem z bronią”, ale „problemem szacunku ”.
Rozmowa szybko przerodziła się w dyskusję „dziś dzieci” i nie kupuję tych bzdur przez minutę. Dzisiejsze dzieci nie są niczym innym, ani mniej lub bardziej pełnym szacunku, niż kiedykolwiek wcześniej. Historie, które moja mama i babcia, a nawet prababka opowiadały mi o ich dzikich i szalonych przejmowaniu, są na równi lub dziksze niż moje. Siedziałem więc, myśląc o tym, co oni wszyscy znaczą, kiedy mówią o dzieciach, które nie okazują szacunku i jak myślą, że szacunek sam w sobie rozwiąże ten problem. Szacunek jest świetny! Szacunek jest dobry! Szacunek jest absolutnie niezbędny w uczciwym i społeczeństwie obywatelskim, ale sam szacunek nie rozwiąże wszystkich problemów związanych z przemocą w broni.
Ten pomysł wciąż krążył mi w głowie, gdy zabrałem 6-letniego syna na jego pierwszą klasę. Jego nauczyciel był bardzo miłym człowiekiem, który przed przeprowadzeniem ich przez ćwiczenia i rozgrzewkę powiedział im, czego mogą się spodziewać w klasie.
„To twoje dojo” - powiedział - „A kiedy wejdziesz, zanim wejdziesz do pokoju, chcę, żebyś zajął stanowisko i pokłonił się. To samo, kiedy wychodzisz. Ponieważ to miejsce szacunku. Musisz szanować tej przestrzeni, szanujcie swojego nauczyciela i szanujcie swoich przyjaciół ”.
Nie powiedział tego w autorytarny, sierżant. W rzeczywistości był bardzo rzeczowy i prawie delikatny. W trakcie zajęć, ilekroć uczeń od czasu do czasu mówił: „Tak jest!” odpowiedziałby im, mówiąc: „Dziękuję za okazanie mi tego szacunku”.
Kocham tego gościa. Dzieci świetnie się bawiły, ale uczyły się. I nie tylko uczyli się technik (i liczą w języku koreańskim!), Ale także przyjmowali atmosferę godności, przyjmując wyzwania i tego dnia: szacunek.
Naprawdę mają na myśli: „Nie mamy całkowitej kontroli nad myślami i zachowaniem naszych dzieci i powinniśmy. Powinni słuchać i słuchać. Muszą okazywać szacunek”.
Potem przyszedł drugi nauczyciel, aby przygotować się do następnej klasy.
Kiedy to zrobiła, instruktor mojego syna przerwał lekcję, by ją przedstawić. „To jest pani. Ona jest moją nauczycielką. Kiedy ona wejdzie, chcę, żebyś też okazał jej szacunek. Więc, tak jak pokazałem ci …”
A klasa skłoniła ją.
„Lubię to”, uśmiechnęła się.
Po jej przybyciu pani X pomogła nauczycielowi mojego syna, biorąc udział w prowadzeniu zajęć. Przez większość czasu wydawało się to dość niepotrzebne, ale nie myślałem o tym za dużo. Wspominał, że normalnie miał pomoc dwojga nastoletnich dzieci, więc może dostała luz, którego nie zauważyłem. Poza tym, pomyślałem, to fajne, że te małe dzieci, chłopcy i dziewczęta, widują instruktorkę sztuk walki. Z czasem jednak całkowicie przejęła w sposób, który nie wydawał się wzajemnie uzgodniony. To było tak, jakby prawdziwy instruktor został wyciśnięty bez konsultacji.
„OK, rodzice, chodźcie, potrzebujemy was, aby pomóc waszym dzieciom!” oznajmiła.
Wręczyła nam każde uderzające podkładki pod ramiona. Wyglądają tak:
Więc kiedy ludzie mówią, że strzelaniny w szkole są problemem „szacunku”, nie mają na myśli tego, jak myślę o szacunku. Nie mają na myśli: „Jeśli wszyscy traktujemy ludzi z godnością, tak się nie stanie”. (Co, co prawda, brzmi nieźle i doprowadza do skrajnych wniosków, może zadziałać, ale nie jest szczególnie realistyczne.) Co tak naprawdę oznaczają: „Nie mamy całkowitej kontroli nad myślami i zachowaniem naszych dzieci i powinniśmy. Potrzebują słuchać i być posłusznym. Muszą okazywać szacunek ”.
To nie jest tak, że opowiadam się za jakimś światem Władcy Much, w którym dzieciom wolno popadać w anarchię. Hierarchii nie można jednak bezwzględnie przestrzegać, jeśli osoby na szczycie nie mogą wykazać, że rozumieją podstawowe potrzeby i człowieczeństwo osób poniżej. Gdy tradycja i autorytet nie szanują twojego podstawowego prawa do równości, życia, wolności i dążenia do szczęścia - jako kobieta, osoba koloru, członek społeczności LGBT lub, powiedzmy, dziecko, które nie chcą zostać zamordowani w szkole - niezachwiane posłuszeństwo wobec tej hierarchii jest niewłaściwe. Pewnie ci na górze są szczęśliwi, ale ci poniżej umierają. Gwałtownie. Właśnie dlatego byłem dumny, widząc tysiące tych, których hierarchia zignorowała i zawiodła zbyt długo, stojąc i domagając się bycia widzianym i słyszanym. Domagali się szacunku od ludzi, którzy nie wierzą, że są do tego uprawnieni.
Dzieciom przysługuje nasz szacunek. I nie mogą zacząć okazywać ci szacunku, jakiego pragniesz, jeśli nie możesz im dać szacunku, na jaki zasługują.
Sprawdź nową serię wideo Rompera , Bearing The Motherload , w której nie zgadzający się rodzice z różnych stron sprawy siedzą z mediatorem i rozmawiają o tym, jak wspierać (a nie oceniać) swoje perspektywy rodzicielskie. Nowe odcinki będą emitowane w poniedziałki na Facebooku.
